Hallo allemaal,

Dit was het dan. Mijn laatste blog over mijn geweldige avontuur in Kenia.

Vandaag heb ik mijn allerlaatste dag in het weeshuis gehad, en oh my, wat een dag. Een mooie maar vooral hele intense en verdrietige dag.

De laatste twee weken was ik alleen in het vrijwilligershuis, in het begin vond ik dit heel erg, maar later wende dit gelukkig.

Vanmorgen ging ik voor de laatste keer in de matatu, naar het weeshuis.

Het was een normale, gezellig dag en genoot van alles net even wat meer omdat ik me realiseerde dat alles de laatste keer zou zijn.

Sowieso merkte ik deze week dat ik heel bewust bezig was met afscheid nemen.

Ik dacht terug aan deze twee maanden die ongelooflijk snel zijn gegaan. Ik dacht terug aan alles wat ik heb gedaan en vooral meegemaakt en eigenlijk nu pas realiseer ik me wat voor avontuur dit was.

Ik dacht aan alle mensen die ik heb ontmoet, de safari trip, de eerste twee weken in het ziekenhuis die ik echt vreselijk vond, de minder leuke en leuke dingen.

Ik liep vanochtend door het dorpje heen waar ik twee maanden heb gewoond en realiseerde me dat ik dit vredige dorpje best ga missen.

Ik heb op een gegeven moment mijn routine hier gevonden en werd alles heel normaal voor me. Maar pas deze week besefte ik dat ik twee maanden in Afrika heb gewoond en dat dat best bijzonder is. Het is een compleet andere land en ik heb me helemaal moeten aanpassen aan de gewoontes en cultuur hier.

In de ochtend groet ik een aantal mensen die ik elke ochtend zie en nu dus ondertussen wel ken, ik weet hoe de matatu’s werken en weet de weg, ik weet de waarde van de Shilling, ken het eten en ik spreek zelfs een paar woorden Swahili.

Maar weer even naar het weeshuis; mijn plan was om vandaag iets eerder weg te gaan zodat ik in alle rust mijn tas kon inpakken. No way. Mama Margareth was de hele dag weg en ik zou op haar wachten voor het afscheid. Tijdens het wachten gingen de kinderen liedjes zingen en dansen en ik deed natuurlijk vrolijk mee.

Op een gegeven moment reed er een politie auto het terrein op en stapte een politieman uit met een mega groot geweer onder zijn arm. De kinderen zongen vrolijk door.

Vragend keek ik hun kant op maar was gauw afgeleid door de vrolijke kinderstemmetjes.

Even later kwamen de agent en de zus van mama; Rachel naar buiten.

En toen snapte ik het. Achter Rachel stonden twee jonge meisjes, ik schat één van een jaar of 6 en de andere 9. Schaafwonden op hun huid en overal zand en modder. De angst in hun ogen kon je gewoon voelen.

De politie agent stapte in zijn auto en op dat moment begon het jongste meisje te gillen en te huilen; “No mommy no” schreeuwe ze maar de politie agent reed weg.

Het drong tot me door dat dit nieuwe weeskindjes waren en de tranen sprongen in mijn ogen. En inderdaad, de moeder was met een nieuwe man getrouwd en wou het land uit, dus had haar dochtertjes in een soort moeras achtergelaten. Oh my god.

Twee van de oudere meiden van het huis namen de kinderen mee en waste ze met warm water en gaven ze kleding.

Ik vond het zó heftig om nu echt te zien dat er een weeskind gebracht werd door de politie. En de angst in de ogen van de kinderen krijg ik niet snel van mijn netvlies.

Ik hied het dan ook niet droog en stond daar een potje te janken. Rachel nam me mee en gaf me thee en samen wachtte we op Mama.

Mama arriveerde. Ondertussen buiten al donker en de kinderen kwamen allemaal naar binnen.

Nog emotioneel van de nieuwe weeskindjes begonnen alle kinderen een lied voor me te zingen. Daarna gingen er drie kinderen voor me bidden: “Say hi to your parents en tell them that I love them, thank you for eveything you had done for us, were going to miss you” zulke dingen, dus je snapt dat ik meer tissues nodig had.

Ik had een knuffel gekocht voor het weeshuis. De knuffel is van alle kinderen en ze mogen hem samen een naam en een plek geven waar hij gaat slapen. Als een kindje verdrietig is of zich alleen voelt mag hij/zij naar knuffel toen en er mee knuffelen totdat hij/zij weer blij is.

Rachel een dikke knuffel en toen bracht Mama me naar mijn dorp.

Eenmaal daar aangekomen heb ik nog afscheid genomen van wat winkeliers die ik ondertussen ook goed kende.

Thuis aangekomen belde ik Joris en stortte even in elkaar. Ontlading van alles.

Maar ik kijk terug op een GEWELDIG avontuur. Kenia is een prachtig land en ik ben alleen maar meer verliefd geworden op de geweldige cultuur. De vrolijke mensen die altijd zingen en dansen en al die kleuren overal.

En kijk er heeeel erg naar uit om naar huis te gaan maar ik ga alles hier ook zeker missen.

Dit is iets wat ik al zo lang wil doen, letterlijk en figuurlijk hard voor moeten werken om dit waar te maken, zo lang naar uitgekeken en opeens is het voorbij.

Ga ik nog eens terug? Misschien. Voorlopig blijf ik lekker even thuis. Maar vrijwilligerswerk is zo bijzonder.

Ben ik veranderd? Als persoon niet echt, maar ik merk dat ik sterker in mijn schoenen sta en zelfs misschien wat beter keuzes kan maken!!

Ik wil alle mensen die trouw mijn blogs hebben gelezen bedanken, en vooral de reacties want deed me altijd heel goed.

Morgen om 05:00 uur wordt ik opgehaald en om 08:15 vlieg ik terug naar Amsterdam.

Lots of loveeeeee