travelkenia.reismee.nl

Dit was het dan

Hallo allemaal,

Dit was het dan. Mijn laatste blog over mijn geweldige avontuur in Kenia.

Vandaag heb ik mijn allerlaatste dag in het weeshuis gehad, en oh my, wat een dag. Een mooie maar vooral hele intense en verdrietige dag.

De laatste twee weken was ik alleen in het vrijwilligershuis, in het begin vond ik dit heel erg, maar later wende dit gelukkig.

Vanmorgen ging ik voor de laatste keer in de matatu, naar het weeshuis.

Het was een normale, gezellig dag en genoot van alles net even wat meer omdat ik me realiseerde dat alles de laatste keer zou zijn.

Sowieso merkte ik deze week dat ik heel bewust bezig was met afscheid nemen.

Ik dacht terug aan deze twee maanden die ongelooflijk snel zijn gegaan. Ik dacht terug aan alles wat ik heb gedaan en vooral meegemaakt en eigenlijk nu pas realiseer ik me wat voor avontuur dit was.

Ik dacht aan alle mensen die ik heb ontmoet, de safari trip, de eerste twee weken in het ziekenhuis die ik echt vreselijk vond, de minder leuke en leuke dingen.

Ik liep vanochtend door het dorpje heen waar ik twee maanden heb gewoond en realiseerde me dat ik dit vredige dorpje best ga missen.

Ik heb op een gegeven moment mijn routine hier gevonden en werd alles heel normaal voor me. Maar pas deze week besefte ik dat ik twee maanden in Afrika heb gewoond en dat dat best bijzonder is. Het is een compleet andere land en ik heb me helemaal moeten aanpassen aan de gewoontes en cultuur hier.

In de ochtend groet ik een aantal mensen die ik elke ochtend zie en nu dus ondertussen wel ken, ik weet hoe de matatu’s werken en weet de weg, ik weet de waarde van de Shilling, ken het eten en ik spreek zelfs een paar woorden Swahili.

Maar weer even naar het weeshuis; mijn plan was om vandaag iets eerder weg te gaan zodat ik in alle rust mijn tas kon inpakken. No way. Mama Margareth was de hele dag weg en ik zou op haar wachten voor het afscheid. Tijdens het wachten gingen de kinderen liedjes zingen en dansen en ik deed natuurlijk vrolijk mee.

Op een gegeven moment reed er een politie auto het terrein op en stapte een politieman uit met een mega groot geweer onder zijn arm. De kinderen zongen vrolijk door.

Vragend keek ik hun kant op maar was gauw afgeleid door de vrolijke kinderstemmetjes.

Even later kwamen de agent en de zus van mama; Rachel naar buiten.

En toen snapte ik het. Achter Rachel stonden twee jonge meisjes, ik schat Ă©Ă©n van een jaar of 6 en de andere 9. Schaafwonden op hun huid en overal zand en modder. De angst in hun ogen kon je gewoon voelen.

De politie agent stapte in zijn auto en op dat moment begon het jongste meisje te gillen en te huilen; “No mommy no” schreeuwe ze maar de politie agent reed weg.

Het drong tot me door dat dit nieuwe weeskindjes waren en de tranen sprongen in mijn ogen. En inderdaad, de moeder was met een nieuwe man getrouwd en wou het land uit, dus had haar dochtertjes in een soort moeras achtergelaten. Oh my god.

Twee van de oudere meiden van het huis namen de kinderen mee en waste ze met warm water en gaven ze kleding.

Ik vond het zĂł heftig om nu echt te zien dat er een weeskind gebracht werd door de politie. En de angst in de ogen van de kinderen krijg ik niet snel van mijn netvlies.

Ik hied het dan ook niet droog en stond daar een potje te janken. Rachel nam me mee en gaf me thee en samen wachtte we op Mama.

Mama arriveerde. Ondertussen buiten al donker en de kinderen kwamen allemaal naar binnen.

Nog emotioneel van de nieuwe weeskindjes begonnen alle kinderen een lied voor me te zingen. Daarna gingen er drie kinderen voor me bidden: “Say hi to your parents en tell them that I love them, thank you for eveything you had done for us, were going to miss you” zulke dingen, dus je snapt dat ik meer tissues nodig had.

Ik had een knuffel gekocht voor het weeshuis. De knuffel is van alle kinderen en ze mogen hem samen een naam en een plek geven waar hij gaat slapen. Als een kindje verdrietig is of zich alleen voelt mag hij/zij naar knuffel toen en er mee knuffelen totdat hij/zij weer blij is.

Rachel een dikke knuffel en toen bracht Mama me naar mijn dorp.

Eenmaal daar aangekomen heb ik nog afscheid genomen van wat winkeliers die ik ondertussen ook goed kende.

Thuis aangekomen belde ik Joris en stortte even in elkaar. Ontlading van alles.

Maar ik kijk terug op een GEWELDIG avontuur. Kenia is een prachtig land en ik ben alleen maar meer verliefd geworden op de geweldige cultuur. De vrolijke mensen die altijd zingen en dansen en al die kleuren overal.

En kijk er heeeel erg naar uit om naar huis te gaan maar ik ga alles hier ook zeker missen.

Dit is iets wat ik al zo lang wil doen, letterlijk en figuurlijk hard voor moeten werken om dit waar te maken, zo lang naar uitgekeken en opeens is het voorbij.

Ga ik nog eens terug? Misschien. Voorlopig blijf ik lekker even thuis. Maar vrijwilligerswerk is zo bijzonder.

Ben ik veranderd? Als persoon niet echt, maar ik merk dat ik sterker in mijn schoenen sta en zelfs misschien wat beter keuzes kan maken!!

Ik wil alle mensen die trouw mijn blogs hebben gelezen bedanken, en vooral de reacties want deed me altijd heel goed.

Morgen om 05:00 uur wordt ik opgehaald en om 08:15 vlieg ik terug naar Amsterdam.

Lots of loveeeeee




Kerkdienst

Hallo allemaal,


Vandaag ben ik samen met alle kinderen van het weeshuis naar de kerk geweest.

In Kenia is religie een heeel belangrijk ding en eigenlijk iedereen gaat dan ook naar de kerk. Iedereen is Christelijk.

Ik was uitgenodigd door Mama Margareth om een keer mee te gaan. Buiten het feit om dat het onbeleefd is om zoiets af te slaan, leek het me ook best interessant om eens mee te maken.

Zelf ben ik door school, mijn ouders en mijn opa en oma iets Katholiek opgevoed maar religie speelt verder geen rol in mijn leven.

Maar natuurlijk vertelde ik Mama Margareth dat ik keurig elke zondag naar de kerk ga en dat God het belangrijkst is in mijn leven.

Vanmorgen arriveerde ik om 08:00 uur bij het weeshuis en zoals ik al benoemde; álle kinderen gaan mee, ook de baby’s.

Na de kinderen klaargemaakt te hebben was de matatu er en vetrokken we met 2 auto’s en een matatu (bus) om 09:45 naar de kerk.

Ze hebben hier geen kinderstoeltjes etc. dus de baby’s werden met gordels vastgeknoopt en in de matatu zaten de kinderen op elkaar gestapeld.

Goed, allemaal veilig aangekomen bij de kerk. Of ja, het was eigenlijk een grote schuur met plastic stoelen erin en een klein podium.

Naast de schuur was de zondags school en daar gingen alle kleinere kinderen heen.

De grotere kinderen, mama en ik gingen met de baby’s de schuur in.

De binnenkomst was al vrij heftig voor mij. Op het podium stond een man te schreeuwen door een microfoon; “Holy Spirit”

Ondertussen speelde een band veelste hard muziek en de mensen in de kerk stonden te klappen, met hun handen in de lucht te slaan en hevig te bidden.

“Holy spirit” is een Engels talig nummer en iedereen was aan het meezingen.

Gelukkig hing er een scherm met de tekst dus ik heel stoer uit volle borst meezingen alsof het Ă©Ă©n van mijn favoriete nummers was.

De man op het podium begon steeds harder te schreeuwen en viel neer op zijn knieeën en begon met zijn handen in de lucht te slaan.

Ik keek naar de andere mensen in de zaal en sommige waren aan het huilen tijdens het bidden en veegte toen het nummer voorbij was dikke tranen van hun wangen.

Wow. Oké. Heftig.

Het was een dienst van 3 uur lang en het was een mix van zingen en natuurlijk dansen want het is Afrika.

Maar ook van hele lange preken/teksten.

Helaas waren de meeste teksten in Swahilli dus kon ik dit niet verstaan.

Gelukkig had ik de gehele dienst één van de baby’s in mijn armen dus kon ik me daarmee vermaken.

En soms moesten we opstaan om te dansen en zingen dus dan deed ik gewoon vrolijk mee.

Tijdens de dienst was het heel veel “Praise the lord” “Amen” en “Hallelujah”

Toen ik naast me keek zag ik 3 kinderen die in slaap waren gevallen haha. Maar ik was zelf ook altijd even blij als we op moesten staan om te zingen omdat mijn ogen ook wel een beetje gingen hangen.

Het was dus heel bijzonder om zoiets mee te maken. Als je twijfelt of je in God gelooft had je zeker bij deze dienst moeten zijn want dat werd goed duidelijk gemaakt.

Ik moet zeggen dat het bij mij juist averechts werkte.

Voor mij is het het belangrijkste dat je in jezelf gelooft en ik denk dat je daar al een heel eind mee komt maar ieder zijn ding.

Ik vind het wel heel bijzonder om te zien hoe de weeskinderen en Mama heel veel kracht en liefde uit de kerk en het geloof halen en dat is ook heel begrijpelijk als je zo weinig hebt.

Mama bid altijd voor een goede toekomst voor “haar” kinderen en voor een wonder waardoor ze genoeg geld krijgen om meer spullen en eten te kopen.

Ik heb hier heel veel respect voor en natuurlijk bid ik met haar mee voor alle kinderen.

Iedereen was verder ontzettend vriendelijk bij de kerk en iedereen zei dan ook “God bless you” toen ik vertelde dat ik een vrijwilliger was in het weeshuis.

Eenmaal terug gekomen bij het huis gingen we lunchen en na iedereen een dikke knuffel te hebben gegeven ging ik naar huis.

Morgen begin ik aan mijn áller laatste week hier..

Xxxx-


Het weeshuis

Hello!

Vandaag een blog over het weeshuis. Waar ik nu mijn Vrijwilligerswerk uitvoer.

Makimei Childrens Home, de naam van het weeshuis. Het weeshuis is ooit opgericht door Mamma Margareth, die dan ook de mama is van alle 70 kinderen die er wonen.

In Kenia is abortus verboden, illegaal en dus strafbaar. Dit is reden waarom er vele weeshuizen zijn.

Jonge meiden raken perongeluk zwanger en hebben geen geld voor een kind dus zodra ze zijn bevallen, wat dus ook stiekem gebeurd, leggen ze hun baby in het bos of ergens langs de weg. De politie of andere voorbijgangers vinden de baby en de politie brengt ze dan naar het weeshuis.

De meest heftige horrorverhalen heb ik voorbij horen komen; een baby die in een put is gegooid in het riool, baby’s die een hele nacht en soms langer alleen in de regen hebben gelegen en ook een meisje van 16, die woonde met haar moeder ergens in een dorpje. Elke vrijdag kwamen er een groep mannen bij hun thuis, die de moeder en het jonge meisje verkrachtte.. uiteindelijk heeft de moeder het meisje in het bos achtergelaten en is zelf op de vlucht geslagen. Het meisje is nu dus in het weeshuis.

De scholen hebben nu vakantie in Kenia dus alle 70 kinderen zijn thuis. Het zijn lange en hele drukke dagen, maar het is super gezellig.

De sfeer in het huis en tussen de kinderen geven me soms nog steeds kippenvel.. het is zó indrukwekkend om te zien hoe iedereen voor elkaar zorgt. De kleuters zorgen voor de peuters en meisjes van 10 jaar hebben de verantwoordelijkheid over 5 baby’s (de fles geven, verschonen, etc.)

Kinderen van 7 troosten de kleinste van 3/4 jaar als ze gevallen of verdrietig zijn of geven de kindjes van 2 jaar eten.

De meiden van 10 t/m 15 jaar zorgen ook voor de was.

Je begrijpt dat er geen wasmachines zijn dus alles met de hand word gedaan. Alle 70 kinderen krijgen elke dag schone kleding aan dus er is elke dag echt bergen met vuil wasgoed.

Als de was droog is helpen de kindjes van 4 mee opvouwen en sorteren.

Ook de groentes snijden en aardappels schillen doen de oudere meiden.

Ik heb echt heel veel bewondering voor deze kinderen.

Ik weet dat ze niet anders gewend zijn, maar als ik kijk naar wat ik gewend ben vanuit NL; meiden van 12 jaar met de nieuwste iPhone en kleine kinderen die alleen nog willen slapen nadat ze een filmpje op Youtube op de iPad hebben gekeken. Voor mij is het heel bijzonder om te zien dat de kinderen zich de hele dag vermaken met hun kinderfantasie, elkaar, en een zelfgemaakte voetbal van kranten en elastieken. En ze zijn zo gelukkig.

Je kan ook merken dat andere vrijwilligers echt alleen met de kinderen bezig zijn. Ik vroeg aan de meiden of ik ze kon helpen met de was. Verbaasd keken ze me aan. Ja tuurlijk kon ik helpen want er waren kilo’s aan wasgoed. 2 uur zijn we bezig geweest. Wat een zwaar werk haha, schrobben met een borstel en zeep. Ondertussen praten met die meiden over de toekomst. Mooie plannen en dromen hebben ze; de meeste willen verpleegkundige worden en 1 meisje advocaat.

Nadat we de baby’s de fles hebben gegeven, de peuters hun prakkie en zelf hadden gegeten, gingen we kool en spinazie snijden en aardappels schillen.

Daarna hielp ik de kok met de afwas.

Toen ik terug bij de meiden ging zitten zeiden ze:

“You are a hard worker”

“You are a nurse and also helping here, as a volunteer, god bless you”

“You can actually work”

Die laatste opmerking maakte ze omdat ik vertelde dat we in Nederland voor bijna alles machines hebben.

En hard werken wordt beloond; Mama Margareth had een cakeje voor me gekocht bij de bakker en thee gemaakt: “Now get some rest my daughter, god bless you” zei ze.

Het is echt een compleet andere wereld, maar zo bijzonder. De kinderen hoor je nooit zeuren of klagen. Het maakt mij gelukkig om te zien hoe die kinderen gelukkig zijn met niets.

Maar het maakt me soms ook verdrietig; hoe ziet hun toekomst er uit? De meeste kinderen verlaten het weeshuis als ze 18 zijn, maar dan? Ze hebben geen vader of moeder die hun steunen of trots op ze zijn. Alles wat voor mij zo normaal is.

Ik wou dat ik alle 70 kinderen mee kon nemen in mijn backpack, naar Nederland, om ze daar een mooie toekomst te geven zodat ze kunnen worden wat ze willen en om ze allemaal in een liefdevol gezin te plaatsen..

Morgen nog 1 dagje en dan is alweer mijn laatste weekend hier...

Liefs xxx





Afscheid

Hallooooo allemaal,

Weer een blog vanuit het zonnige Kenia.

Vandaag heb ik mijn allerlaatste dag in het ziekenhuis gehad.

“Afscheid” nemen is nooit leuk en ik vond het dan ook echt wel jammer om weg te gaan. Ik heb hier nu 6 weken gewerkt en na zo’n tijd begin je de dokters en verpleegsters echt wel te kennen en zij jou ook. Als ik de chirurg tegen kwam onderweg gaven we elkaar een high five en de verpleegkundige van mijn afdeling gaf ik altijd een knuffel als ik haar zag.

Verder had ik eerlijk gezegd met de patiënten niet perse een band. Ze waren te verlegen/bang om met mij te praten of konden geen Engels of ze waren te ziek om uberhaupt te praten.

Vandaag heb ik nog een normaal dagje gewerkt op de General ward (met volwassenen). De afdeling die ik samen met de OK het leukste vond. We beginnen de dag met de treatments. De medicijn ronde dus. Vaak deden we het zo dat de verpleegkundige alles aftekende en klaarmaakte en het dan vervolgens aan mij gaven. Ik spoot dan de klaargemaakte injecties, legde een nieuw infuus aan (in Nederland mag ik dat trouwens niet, maar dat heb ik hier geleerd..) gaf de IV injecties via de canule of gaf de tabletten.

Daarna worden de bedlegerige patiënten “gewassen” en als het nodig is, maar alleen als echt echt nodig is, krijgen ze een nieuwe inco voor en een nieuwe pyjama en deken.

Ik ging samen met een nieuwe verpleger van de afdeling een wond op een voet van een patiënt verzorgen. Laat ik eerst vertellen dat ze hier niet zo ver zijn met wondzorg.. de patiënt heeft Diabetes en had een wond op haar voet die niet genas. 3 van de 5 tenen zijn nu afgestorven en omdat er niks mee gedaan wordt begint het afsterven nu ook aan de voetzool.

Ik zal jullie de sappige details van de wond besparen. Al moet ik zeggen dat ik het zelf ongelooflijk interessant vond en er met mijn neus bijna in hing om het nog beter te bekijken.

De voet van de vrouw moet eigenlijk geamputeerd worden. Maar dat wordt niet gedaan. Waarom weet ik niet. Ze moet hiervoor naar een ander ziekenhuis maar er wordt verder gewoon niks mee gedaan haha. Welkom in Afrika.

Nog zo iets. We waren een bedlegerige patiënt aan het wassen en toen ik de man omdraaide naar mijn collega toe schrok ik me dood. De hele heup en een gedeelte van de bil was compleet ontveld. Een meeega grote doorligplek want wisselligging kennen ze hier niet. Mijn collega keek er niet zo van op.

Gelukkig kwam op dat moment net de hoofdzuster van het ziekenhuis binnen lopen. Yes dacht ik, dan wordt de wond goed behandeld.

De hoofdzuster keek naar de grote, iets bloedende open plek waar het vel naast hing en zei: “put some Vaseline”

WAT? Dacht ik, Vaseline????

Ik keek haar vragend aan.

Ze zei: “Vaseline is good”

“Ja voor droge plekken”

Dus ik met mijn handschoen (dus ook geen spatel ofzo) in dat potje en die open huid insmeren met een dikke laag Vaseline. Omg.

De hoofdzuster kwam weer aanlopen met een grote pot en zei “Put this on”

Een pot met vettige creme voor droge huid.

Ze zag me weer vragend kijken dus pakte zelf een handschoen en smeerde een royale laag cremé op de open huid.

Toen ging er een “luier” om de wond en de dekens erover heen. Klaar.

Voor diegene die zich afvraagt waarom ik er niks van heb gezegd. Je moet je voorstellen dat op jou werk opeens iemand uit een ander land jou even gaat vertellen hoe het allemaal moet.

Het is niet aan mij om dit te veranderen. Ik heb ze heus wel verteld hoe wij het in NL doen, maar dit is hun manier van werken en dat moet je dan maar respecteren.. hoe lastig dat soms is.

Toen was de dag voorbij en heb ik afscheid genomen van iedereen. Ik had stroopwafels mee die iedereen heel lekker vondt.

Ook ben ik nog uitgenodigd om op kraamvisite te komen. Één van de artsen is hoog zwanger en gaat deze week bevallen.

Leuk feitje; je werkt hier gewoon door tot dat je moet bevallen. Niks geen zwangerschapsverlof.

Je hebt pech als je vliezen dus breken midden in de zaal met patiënten haha.

De arts stuurt me een appje als ze is bevallen en dan ga ik even langs.

Een beetje dubbel gevoel dus; het ziekenhuis was zooo interessant en mijn collega’s waren leuk. Ik heb super veel gedaan, geleerd en gezien. Maar ik heb ook heel veel zin om morgen naar de kinderen in het weeshuis te gaan.

En de tijd gaat zo snel.. volgende week zaterdag vlieg ik al terug.....

Nou liefs uit Kenia xxx


Vakantie

Dag allemaal,


Weer even een update vanuit Kenia, want ik zit hier nog steeds (nu 5 weken). Ik heb een weekje vakantie gehad dus vandaar dat ik ook geen blogs heb geschreven.

Zondag 4 november ben ik samen met mijn huis/reisgenootje Pilar met de trein naar Mombasa gegaan. Dit is een eiland aan de kust. Hier zijn we 4 dagen gebleven. We sliepen in een vrij simpel maar prima hotel in het centrum.

In Mombasa hebben we vooral veel gezien en gedaan. Een museum en een fort bezocht en heerlijk gegeten. Ook zijn we een dagje met een boot dolfijnen wezen spotten en snorkelen. Super mooi. Mombasa is een prachtig eiland met veel kleuren en elke dag heerlijk weer.

Na 4 dagen zijn we verder gegaan naar Malindi. Een klein plaatsje ook aan de kust.

Hier hebben we onderweg een vogelpark, een monument, en een park met apen en een moskee van vroeger bezocht.

We hadden in Malindi een geweldig “hotel”.

Het was een huis van een rijke Italiaan die daar woonde met zijn veeel jongere Keniaase vriendin. Hij verhuurde twee kamers.

Het huis had een prachtig buitenzwembad en was omringd door palmbomen en prachtige bloemen.

Voor ons was dit echt paradijs gezien ons leven afgelopen maand niet zo luxe was haha.

In Malindi bleven we 3 dagen en we hebben precies niks gedaan.

Aan het zwembad gelegen en als het te warm was afkoelen in het water en we hebben heel veel gegeten. Ik heb nog nooit zo erg genoten van een Italiaanse pasta en een koude droge witte wijn. Kan je je het voorstellen.

Helaas gaat zo’n week natuurlijk veelste snel en was het zo alweer zondag de 11e. Tijd voor mij om terug te gaan naar het koude Nairobi en back to work.

Mijn huisgenootje gaat nu nog alleen verder reizen door Kenia.

Het plan was om deze week nog naar het ziekenhuis te gaan en volgende week te starten in het weeshuis voor alweer mijn laatste 2 (!) weken. Maaarrr... de matatu’s (bussen) staken de hele week omdat de regering nieuwe veiligheidsregels heeft opgesteld.

Nu kan ik met de taxi gaan, maar het ziekenhuis is een uur rijden dus dat wordt veelste duur.

Nu ben ik vandaag met de andere meiden mee gegaan naar het weeshuis wel met de taxi maar het weeshuis is heel dichtbij.

Ik moet dus nog even kijken hoe ik dat deze week ga doen. Want ik ga sowieso nog naar het ziekenhuis om afscheid te nemen van de Docs en de nurses..

Ik hou jullie op de hoogte (:


Liefs uit Kenia.

Baby’s, heel veel baby’s

Hoi!

Vandaag heb ik een dagje mee gelopen op de Maternity ward. Dit is de afdeling voor alle zwangere vrouwen, die gaan bevallen, en na de bevalling.

Ik had mezelf voorgenomen graag nog een bevalling op de natuurlijke manier mee te willen maken.

Dat heb ik geweten.

De afdeling heeft een groepje studenten die een soort van stage lopen, en met hun mocht ik mee lopen.

We kwamen de delivery room in (waar de bevallingen plaats vinden) en er kwam vrijwel meteen al een puffende vrouw binnen. Naar mijn idee nog een jonge meid (een jaar of 22).

Er was 1 student die de bevalling ging doen en de andere twee zouden mee kijken. De studenten waren 2e jaars verpleegkundige in opleiding (de VP opleiding duurt hier 3,5 jaar).

Toen de moeder ondertussen al pers weeën kreeg en er nog steeds geen dokter aanwezig was, vroeg ik de student of ik hem moest ophalen. Dat hoefde niet, want zij deed de bevalling alleen (!)

Ondertussen kwam er een andere puffende hoogzwangere vrouw binnen strompelen die naar mijn idee een beetje werd genegeerd totdat opeens haar vliezen braken en we daarvan opschrokken.

Ze mocht op bed komen liggen maar dat was het dan ook.

Druk met de andere bevalling die nog niet zo heel snel verliep, keken we opeens naast ons omdat de andere moeder hevig begon te kreunen en opeens zagen we al een stukje van het hoofdje van de baby. Paniek.

Er kwam een andere student binnen en die ging er meteen heen. Met de vraag of ik hem even wou helpen met de bevalling. Uhm oké..

Stonden we daar, 5 studenten van een jaar of 20 en 2 hijgende puffende moeders.

Ik hield de hand vast van de moeder en deed ademhalings oefeningen. Ik had echt geen idee wat ik aan het doen was hahaha dus ik riep maar: “Push” “Breath” en letterlijk binnen 3 minuten was de baby er.

Ik mocht de navelstreng doorknippen en vervolgens de baby mee nemen.

Geen idee wat ik moest doen. De jongen riep wat en ik begreep dat ik de baby moest wegen. Toen moest ik de baby een injectie geven (een vaccinatie) en een soort gel in de ogen doen.

Ondertussen was ook de andere moeder bevallen (en uitgescheurd).

Toen ik dacht dat de rust was terug gekeerd kwam er nog een moeder binnen “wandelen”.

Ze gingen liggen en binnen 10 minuten was de baby er.

Wat mij erg opviel is de contact met de moeders/patiënten. Niemand feliciteerd je met de geboorte en je wordt na de bevalling zo met je spullen en je baby (en je dichtgehechte doos) op de gang gezet, een kamer verderop mogen ze in bed gaan liggen.

Ook voordat ze gaan bevallen komen ze dus met heftige weeën zelf naar de delivery room gelopen.

En natuurlijk dat er 3 bevallingen tegelijk plaats vinden in 1 ruimte.

Ik merkte dit ook gister toen ik weer in de OK was; de moeder wordt na de keizersnede op een soort gang gezet zonder haar baby en er wordt gewacht tot ze wordt opgehaald. Er was zo een moeder die een uur zonder baby op de koude gang lag.. ik heb toen de baby maar gepakt en bij haar neergelegd, en haar gefeliciteerd met haar prachtige dochter. Ze glimlachte trots en zei: “Thank you”. Toen ik vervolgens vroeg of het goed ging met haar (vraagt ook niemand) gaf ze aan wat hoofdpijn te hebben en ik zag een traan over haar wang lopen. Ik denk dat ze even oud als mij was. Ik zei haar dat ze lekker mocht gaan rusten als ze werd opgehaald.

Voor mij is het best moeilijk om te zien dat ze zo met de patiënten om gaan want dat zit niet in mijn aard, maar zo gaat dat hier gewoon.

En ook nog een opvallend dingetje; de vaders zijn nergens te bekennen! Ze zijn niet in de delivery room tijdens de bevalling maar ze zijn ook gewoon niet in het ziekenhuis. Dat is hier normaal ..

Ik vond het allemaal heel heftig maar super interessant natuurlijk.

De verpleegkundige studenten hier wonen trouwens op een campus en mogen alleen met toestemming in de weekenden naar huis. Overigens vonden ze mij heel interessant. Het waren meiden allemaal iets ouder dan mij, maar ze gedroegen zich alsof ze 16 waren. Als ik iets vroeg begonnen ze allemaal te giegelen en elkaar aan te kijken alsof ik Chinees praat.

Ook vroegen ze mij of ik een katheter in wou brengen omdat ze in het “verkeerde gat” zaten. Dit vonden ze ook heel heftig allemaal.

De meiden hebben in hun leven Kenia nog nooit verlaten.. misschien is dat een reden.

Maar goed, het was dus weer een hele ervaring.

Fijne avond,

XX


Laatste dagen ziekenhuis

Hi allemaal,


Afgelopen 3 dagen heb ik hele leuke dagen in het ziekenhuis gehad. Ik zal deze met jullie delen.

Woensdag begon als een normale (saaie) dag. Maar aan het eind van de middag moest er een patient overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis. Dit omdat de patiënt te complex was voor ons. Gezien de toch wel kritieke situatie van de patiënt moesten we met ambulance met sirene naar Nairobi. Gelukkig daar veilig aangekomen, want niemand hier gaat aan de kant voor een ambulance.

Je hebt in Kenia 2 soorten ziekenhuizen; de private en van het government. De private ziekenhuizen zijn goede ziekenhuizen met veel materialen. De ziekenhuizen van de regering (waaronder dus ook het ziekenhuis waar ik werk) krijgen nauwelijks geld van de regering en zijn daarom erg armoedig en slecht.

We brachten de patiënt binnen op de spoed, maar voordat ze de patiënt ook maar gingen aanraken, moest de familie €3500 betalen (kosten voor alle zorg die de patiënt zou gaan krijgen). Deden ze dat niet, dan werd de patiënt ook niet behandeld.

Uiteindelijk hebben we 3 uur in dat ziekenhuis gezeten en gewacht en heeft de familie uiteindelijk betaald.

Maar het was wel een toffe ervaring.

Gister, donderdag, mocht ik een dagje mee lopen met mijn huisgenootje op de OK!!! Heeel cool. In NL kan je niet zo maar zonder ervaring een operatie bijwonen maar hier is dat geen probleem.

We kwamen binnen midden in een operatie van het verwijderen van een eierstok met een reusachtige cyste er in.

Thuis ben ik een groot fan van Trauma Centrum en kijk ik altijd zonder een kik te geven naar alle open hart operaties.

Ik stond nog geen 7 minuten in de OK, te kijken hoe ze de eierstok los sneden, en alles begon te draaien voor mijn ogen. Ik moest gelijk gaan zitten anders lag ik zo zelf op die operatie tafel. AWKWARD.

Oké, even ademhalen en weer met je neus boven de opengesneden onderbuik.

De volgende operatie was een geboorte via keizersnede. Wauw. Wat is dat mega bijzonder om mee te maken. Gefascineerd ben je aan het kijken hoe de chirurg alles open snijdt en binnen 15 minuten vist hij er opeens een mini klein baby’tje uit.

De volgende operatie was ook een geboorte via keizersnede.

Ik was bijna vergeten dat in in Afrika zat. Maar toen viel tijdens de eerste operatie opeens de stroom uit en hadden we geen licht meer en konden we de hartslag en bloeddruk etc van de patiënt niet meer volgen. Niemand keek op of om er van. Dood normaal dus. 10 minuten later sprongen de lichten inderdaad ineens weer aan. Lol.

Mijn huisgenootje is 1e jaars dokter in opleiding en mocht assistereren tijdens de keizersnede. Zonder ervaring. De chirurg wou het haar wel leren door te doen. Hahaha.

Een dagje op de OK stond altijd al wel op mijn bucket list dus ik was heeeel blij dat ik dit had mogen zien.

Vandaag was mijn laatste dag in het ziekenhuis. Ik wandelde vrolijk de afdeling binnen en trof de artsen van de afdeling boven op een patiënt aan. Midden in een reanimatie. Oké, niet zo’n goede morgen dus. Of ik even de zuurstof wou regelen: “Ja is goed”.

Na een korte en tevergeefse reanimatie is de patiënt uiteindelijk wel overleden.

Zoals je leest heb ik dus hele interessante dagen gehad nog en misschien voel je hem wel aankomen..

Ik heb weer nieuwe motivatie gekregen om volgende week de laatste week nog af te ronden in het ziekenhuis.

Ik heb daar dan een maand gewerkt en heb het dan echt afgerond. Dan ga ik lekker op vakantie en begin ik daarna in het weeshuis.


Maar nu eerst weekend,

Liefs


Plannen gewijzigd

Hoi allemaal,

Weer even een berichtje uit het vandaag regenachtige en koude Kenia.

Gisteren ben ik weer begonnen in het ziekenhuis. We hebben een fijn weekend gehad, niet heel veel gedaan. We zijn Nairobi in geweest, een hele drukke, grote, arme stad. Bijzonder om te zien.

In het ziekenhuis gaat het zijn gangetje. Gisteren moest er een patiënt een CT scan van zijn hersenen laten maken. Echter is die mogelijkheid niet aanwezig in ons ziekenhuis dus moest hij met de ambulance naar een ziekenhuis verderop en ik mocht mee.

De doodzieke man werd onhandig door zijn familie in een rolstoel getild en we reden hem naar de ambulance. Ik heb nog nooit zoiets gezien (foto’s zijn bijgevoegd)

Het is gewoon een oud busje met een brancard zonder enige functies of iets. We moesten de man dan ook op de brancard tillen.

Eenmaal aangekomen in het grotere ziekenhuis moesten we de man op de branchard van de scan tillen en er weer af halen daarna.

Daarna hebben we 1,5 uur gewacht op de uitslag en werden we met de ambulance thuis afgezet. Leuke ervaring!!

Ondanks dat het ziekenhuis heel tof is om mee te maken; heb ik toch besloten vanaf maandag mijn vrijwilligerswerk voort te zetten in het weeshuis..

Ik merk dat ik niet mijn steentje kan bijdragen in het ziekenhuis en vind het moeilijk een balans te vinden in bijdehand zijn en vragen of ik kan helpen en ze niet in de weg te lopen.

In het weeshuis komen ze juist handen te kort. Ze hebben veel weeskinderen en kunnen alle hulp gebruiken. Zo help je mee de peuters en kleuters eten te geven, de baby’s de fles te geven en in de middag met de kinderen te spelen terwijl de vaste verzorgers de was kunnen doen of zelf even kunnen eten.

In het ziekenhuis werkt het prima zonder vrijwilligers. Ze hebben je niet echt nodig, en soms merk je dat. Dat is soms een lastig gevoel want je bent hier juist om op wat voor manier dan ook te helpen.

Ik ben wel heel blij dat ik het ziekenhuis heb mee mogen maken want het is heel bijzonder om gezien te hebben hoe het hier er aan toe gaat!!!!

Ik begin dus maandag in het weeshuis. Dan vertrek ik zondag 4 november voor een weekje naar Mombasa, een plaats aan de kust. Daar ga ik een weekje vakantie houden met mijn huisgenootje uit Chili, heel veel zin in!!!

Als ik terug kom zijn er 7 nieuwe vrijwilligers in de accomodatie (omg) en ga ik nog voor 3 weken weer naar het weeshuis.

Dan dan is het zo alweer 1 december en vlieg ik alweer naar huis (:

Liefs xxxx


Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active